Vàrda envànti, no endrìo – Di Cornelio Galas
Déi déi nelà, che comunque te vòi véderla, l’an nof l’è sèmpre mèio de quel pasà…
Meténtela così… mem n’ora e qualcòs, mem mezòra, men quindese minuti e po’ se se sa…
Se riva squasi a zugàr ala móra al mem dése (tuta quanta), mem nove (no vegno), mem oto, (otoni) men sète (setanta), mem sei, mem zinque (cià), mem quatro, mem tre(tremendo el papa), mem do (um per um), mem um… e se se trova ne l’am nof.
Nel domilievintizìnque.
Che vol dir: n’àm en pù, el rest monéa.
Che vol dir: te sei pu vecio de n’àm, caro mio.
Come la cambia la vita ah? Da pìcoi se vol deventar grandi en pressa. Da grandi se volerìa che i àni no i passés sì de colp.
Ve ricordé cossa avé dit l’ultim de l’am del domilievintiquatro?
Enmagino le istesse robe che diré stavolta, o sbaglio? Po’ come ela nàda a finir?
Me disé de lassàr perder? Lasso perder. Dai che tut mal esser ancora chi a festezàr l’àm nòf l’è na roba bela.
Pensé a quei che no gh’è arivà.
La vita l’è bela anca se la par bruta. Perché? Perché la vita l’è pu bela dela mort, no ocor esser studiai e lezui per arivarghe.
Oh putei, bom am dal còr. No sté far asenàe l'ultim de l'am...
No sté butar via dedòti e altro coi fòghi, no sté guidar embriaghi, e sté alegri… Pensar a n’àm nòf meio de quel passà no ‘l costa gnènt.
Basta scominziàrlo bem…
